Dakbedekkingen zijn na gebruiksduur toe aan vervanging, waarbij de vraag dus is wat is deze duur!?
Veel platte daken in Nederland zijn aangelegd in de jaren '70, '80 en '90, wat betekend dat primair bitumen als dakbedekking is gekozen. Deze bitumineuze daken hebben allemaal een toplaag welke naar de techniek en grondstoffen van die tijd zijn vervaardigd. Vaak zijn deze daken al lang de gebruiksduur gepasseerd en dat is dan ook zichtbaar. Door een simpele visuele controle is het al vrij snel herkenbaar wat de status van een bitumen dak is.
Naden kunnen open getrokken zijn, waardoor de inlage bloot komt te liggen. Of er is een vorm van craquelé zichtbaar, waar bij er schilfers op het dakvlak liggen of er een soort van open patroon in de toplaag. Waardoor komt dit nu?
Er kunnen uiteraard meerdere oorzaken zijn, maar één van de onzichtbare elementen is UV- en OZON aantasting. Vergelijk het maar met het buiten leggen van een plastik zak, deze zal naar verloop van tijd verpulveren. UV is één van de bepalende elementen in het degenereren van een dakbedekking. En dat is nu net één van de elementen waar een EPDM tegen bestand is, vandaar dat dit ook vaak als onze USP gecommuniceerd wordt.
EPDM is in de jaren '60 in de chemie ontwikkeld. Hier hebben ze op voorhand rekening gehouden met die eigenschappen waar een waterafdichting aan moet voldoen; UV was daar eentje van!
